Ang Ngiti ni Manong B

Source: http://alamuchachafea.multiply.com/journal/item/52/manong_sa_roxas_blvd.?&show_interstitial=1&u=%2Fjournal%2Fitem

Excited akong lumabas ng bahay nang marinig ko ang potpot ni Manong B na may kasunod na sigaw na paborito at inaabangan ko gabi-gabi. Binuksan ko ang gate namin at saka sumigaw ng “Manong!” Huminto naman si Manong B sa harap ng bahay namin at saka nag-komento sa maulang panahon ngunit nakangiti. Bumili ako ng isang penoy (dahil wala syang balut) at isang balot ng kropek (dahil wala na rin syang chicharon). Automatic na rin ang pagbuhos nya ng napakaraming suka sa bitbit kong mangkok at hindi pumalya sa pagsasabi ng “Oh, para kapag nag paksiw kayo.” Nagmamadali akong pumasok sa bahay para kainin ang mga binili ko.

Ipinukpok ko ang penoy sa dulo ng center table namin na gabi-gabi kong ginagawang kainan. Napakunot ang noo ko nang makitang kakaiba ang itsura ng hawak kong penoy. Kakaiba at di rin kanais-nais ang amoy nito. Malas. Bulok ang nabili ko. Pero okey lang! May kropek pa naman ako. Doble ang kunot ng aking noo nang malamang hindi malutong kundi chewable ang kropek ko. Para hindi masayang ang sampung pisong ibinayad ay ibinabad ko na lang sa napakasarap at napaka anghang na suka ni Manong ang binili ko. Pwede na.

Hindi ako nag enjoy sa kinain ko ngayon. Gusto ko sanang ibalik kay Manong B ang bulok nyang penoy at ang makunat nyang kropek, pero hindi rin ako nag enjoy sa naisip ko. Naalala mo ang gaspang ng kamay ni Manong. Ang mga wrinkles at uban nyang sinubok na ng panahon. Ilang bahay kaya ang nadaraanan nya sa isang gabi? Ilan naman kaya sa mga bahay na iyon ang gising pa at nakakarinig ng sigaw nya? Hindi naman malaki ang kita sa balut, penoy, kropek, at mani na inilalako nya gabi gabi. Naisip ko, sapat na ba ang kita nya gabi gabi para matustusan ang pang araw-araw nyang pangangailangan? Kuryente, tubig, pagkain, at renta sa bahay? At kung may mga anak sya, kakayanin kaya ng kita nya ang matustusan ang pagaaral nila? Ang baon nila at pamasahe sa eskwela? Idagdag pa ang mga projects at mga bayaring pwersahang ipinaoobliga ng mga guro sa estudyante kahit hindi naman kailangan.

Lalo akong nalungkot sa naisip ko. Sa halos gabi-gabing pagbili ko kasi kay Manong ng balut ay naging kaibigan ko na sya. Bilib ako sa kanya dahil hindi nawawala ang ngiti nya at ang mahina nyang tawa sa tuwing bibili ako sa kanya. Mahirap ang buhay para sa akin. Dahil ang dami kong ginagawa sa eskwela. Dahil mahirap ang mga exam. Dahil terror ang professor. Pero ano'ng karapatan kong magreklamo, gayong hindi naman lahat ay nabibigyan ng oportunidad na makapag kolehiyo tulad ko? Araw-araw akong may baon. Nagagawa ko pa ngang gumala at makipagsaya sa mga kaibigan ko.

Ano ang karapatan kong sumimangot dahil ayaw ko ng ulam na nakahain sa harap ko samantalang may mga taong nagpupuyat para lamang may mailaman sa kumakalam nilang sikmura? Ano ang karapatan kong magreklamo sa baon kong sobra pa sa pamasahe at pangkain ko, gayong may mga pinipilit na pumasok kahit na wala silang baon at may iba pa nga na gustong mag-aral ngunit walang magawa?

Nakakalungkot isipin na ang dami dami kong inerereklamo sa buhay ko ngayon samantalang may mga taong gustong magkaroon ng kahit hindi marangya, ngunit maayos na pamumuhay na mayroon ako ngayon. Nakakalungkot para sa kanila. Dahil wala akong magawa. Dahil hindi ko sila matulungan. Dahil ganyan talaga ang buhay.

Nalungkot ako para kay Manong. Ano ba naman ang 25pesos na inaaksaya ko lang sa load kumpara sa 25pesos na pambili nya na ng bigas para sa pamilya nya? Naalala ko ang ngiti ni Manong at napalitan ng pagkabilib ang lungkot at awa ko para sa kanya. Dahil sa kabila ng hirap na dulot ng buhay ay hindi sya sumusuko at nagagawa nya pang ngumiti. Ang lakas ni Manong. Astig.